เจ้าหลง ชีวิตน้อย ๆ ข้างถังขยะ EP.10 ตามติด

ตั้งแต่เก็บเจ้าหลงมาเลี้ยง บอกตามตรงไม่คิดว่าจะตามใจหมาได้ขนาดนี้ อาหาร ของเล่น ขนม เที่ยว คือเรื่องที่ต้องยอมนางตลอดหนักสุดคือเรื่องเที่ยว ?? แค่มองไปเห็นสายตาของนางเวลาเราจะออกไปไหน ก็ใจอ่อนยวบทุกที ยิ่งตอนเล็ก ๆ ทั้งแววตาทั้งเสียงร้องปานจะขาดใจเวลาเรา 2 คนกำลังเดินออกจากบ้าน .. เฮ้อ ยอมแพ้ ไปด้วยกันก็ได้มา … ??

แรก ๆ ก็ให้นางนั่งตรงกลาง นางก็ยื่นหน้าออกไปดูทาง หลัง ๆ เลยต้องฝึกให้นั่งตะกร้าหน้ารถมอเตอร์ไซด์และทุกครั้งที่จับมอเตอร์ไซด์จะออกบ้าน นางจะต้องดีดดิ้นเพื่อขอไปด้วย และต้องนั่งหน้ารถด้วย

จนช่วงที่ทำหมัน เป็นช่วงที่นางถูกจำกัดบริเวณ เพราะกลัวแผลนางฉีก ติดเชื้อ อักเสบ ทำให้นางไม่ได้ไปไหนด้วยและเมื่อแผลนางหายดีแล้ว เราพานางไปด้วย จับนางให้นั่งตะกร้าเหมือนเดิม .. แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือ ก้นนางล้นตะกร้า (นางนั่งได้แต่จะขยับตัวบ่อยมาก) ?? แม่เจ้า .. ครึ่งเดือนเองนะ หลังจากนั้นนางก็ต้องนั่งระหว่างกลางตลอด

แต่ถ้าเป็นรถยนต์นางจะนั่งตรงกลาง แล้วมองทางข้างหน้า กับ นอนซบกับตักใครสักคน

สิ่งที่นางทำได้ดีคือ เมื่อไปถึงตลาด เซเว่น ไปรษณีย์ หรือ ไปที่ไหนก็ตาม นางจะนั่งบนเบาะรอโดยไม่ร้อง ไม่ดิ้น ไม่กระโดนลงจากรถเลย ไม่ว่าจะรอนานแค่ไหนก็ตาม และที่สำคัญ สำหรับคนที่รักและชอบสุนัข เห็นนางนั่งบนเบาะ จะชมนางเสมอว่าเก่งจัง หล่อจัง (ไม่มีใครสังเกตุเลยว่านางเป็นลูกสาวจ้าา … ) แต่อย่าเข้ามาใกล้ตัวนางเชียวนะ เห่าลั่นสนั่นเมืองกันเลย

แล้วเจอกันใหม่นะจ๊ะ ?? ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องราวของหนู ชีวิตที่เกือบต้องเป็นหมาจร ถ้าไม่เจอเจ้ามานุด กับ มนุษย์ผู้ชายวันนั้น วันนี้อาจไม่มี “เจ้าหลง ชีวิตน้อย ๆ ข้างถังขยะ” ??