เลือกเกิดไม่ได้ (1) : ความหิวของ “แม่” หมาจร
เช้าวันหนึ่งเราออกไปซ้อมวิ่งที่สวนสาธารณะธารา อ.เมือง จ.กระบี่ หลังจากเราวิ่งเสร็จแล้วกำลังจะกลับบ้านช่วงที่เรากำลังเดินกลับไปที่รถ เรากับแฟนมองไปเห็นหมาแม่ลูกอ่อนตัวนึง ดูที่นมของมันแล้วลูกมันน่าจะยังเล็กอยู่แน่เลย เราเห็นมันเดินเหมือนหาอาหารกินตามถุงขยะที่คนที่ไว้แถวๆสวน แฟนบอกว่าสงสารจัง เลยคุยกันว่าให้แฟนไปหาซื้ออาหารจากร้านสะดวกซื้อใกล้ ๆ มาให้มันกินสักหน่อยก็ยังดี ส่วนเราจะคอยดูแม่หมาไว้ก่อนเดี๋ยวมันหายไป
พอแฟนขับรถออกไป เจ้าแม่หมาก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนในแอ่งน้ำ (เมื่อคืนฝนตกเลยมีแอ่งน้ำ) สักพักก็เลียกินน้ำในแอ่งแล้วมันก็เดินมาหาเราที่ยืนมองมันอยู่ เราเรียกมันก็เดินมาหาพอเราเอามือลูบหัวมันก็มองหน้าเรา เราบอกแม่หมาว่า “รอแป๊บนะกำลังไปซื้อของกินให้อยู่” มันก็รออยู่ไม่นานแล้วก็เดินออกไป พอเราเรียกมันก็หยุด หันมามองหน้าเรา สักพักก็เดินไปต่อเราก็เดินตามนะแต่ก็หยุดรอแฟนด้วยคิดว่าน่าจะใกล้กลับมาแล้ว (แฟนไปซื้อของนานพอดีมีปัญหาเรื่องบัตรจ่ายเงินนิดหน่อยมันต้องอัพเดทข้อมูล)
ช่วงจังหวะที่แม่หมาเดินไปเรื่อย ๆ พร้อมกับมองมาหาเราสลับกันไปมา ดันมีแมวท้องโตคาดว่าท้องแก่ใกล้คลอดแล้ววิ่งข้ามถนนมาหาเราอีก เอาเข้าไปสิ !! รถก็เยอะจะวิ่งมาทำไมกันนะเจ้าแมวเหมียว เราต้องอุ้มแมวเหมียวข้ามถนนกลับไปส่งฝั่งตรงข้าม ซึ่งมีแมวอยู่ด้วยอีก 2-3 ตัว น่าจะเป็นแมวมีเจ้าของเพราะมีปลอกคอทุกตัว พอเราหันมาหาแม่หมาอีกทีหายไปแล้ว แฟนก็มาถึงพอดีเราบอกว่าแม่หมาเดินขึ้นไปบนถนนแล้ว
เรากับแฟนเดินหาแม่หมาอยู่สักพักก็ไม่เจอ คิดว่าน่าจะขึ้นไปบนป่าฝั่งตรงข้ามกับสวนสาธารณะแต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แวว เรียกหากันอยู่พักใหญ่พยายามมองขึ้นไปตามช่องป่าก็ไม่เห็น เลยตัดใจว่าคงไม่เจอแล้วล่ะ เรากลับบ้านไปพร้อมกับอาหารที่ตั้งใจซื้อมาให้แม่หมากิน วันนั้นทั้งวันคิดถึงมันตลอด คิดว่ามันคงหิวมากเพราะต้องให้นมลูกด้วย (การรับเลี้ยงหมาจรถูกทิ้งตัวนึง ความน่ารัก แสนรู้ของมันทำให้เราเห็นหมาจรตัวอื่น ๆ ที่ผอมโซแล้วอดสงสารไม่ได้จริง ๆ)
ตอนเย็นวันนั้นเรากับแฟนพร้อม เจ้าหลง(ชีวิตน้อย ๆ ข้างถังขยะ) ก็ขับรถออกไปหาแม่หมาอีกขับรถวน 2-3 รอบก็ไม่เจอ หยุดรถแล้วเรียกขึ้นไปบนป่าก็ไม่มีวี่แวว เราทำแบบนี้อยู่ 2 วันแต่ก็ไม่เจอไม่เห็นแม่หมาอีกเลย แต่เรามั่นใจว่ามันต้องอยู่ในป่าแถวนี้แน่นอน เพราะเป็นหมาแม่ลูกอ่อนด้วย มันน่าจะพาลูกมันซ่อนอยู่แถวนี้
ยังมีต่อนะคะ แล้วพบกันอีก “เลือกเกิดไม่ได้ (2)
